"De vorm is terug, het gevoel is er, de punten voelen goed, nu alleen het metaal nog''. Na vandaag de Dutch Open te hebben gevochten kan ik terugkijken op, een voor mij, aan de ene kant verfrissend toernooi en aan de andere kant een teleurstelling voor mijn topsporthart.
Ik begon het toernooi met een duidelijke overwinning, waarna ik in de 2e ronde tegen een oude bekende stond. De Fransman Ainine ben ik al meerdere malen op grote toernooien tegengekomen (EK/WK) en ook nu stonden we oog in oog met elkaar. Dit keer trok ik aan het langste eind, mede door mijn goede spel. In de volgende ronde, kwart finale, stond ik tegen een Spanjaard. Na flink te hebben afgetast liep ik, domweg, op een counter. Tevens een leermoment en zeker een trainingspunt. Na deze achterstand ging ik op zoek naar de gelijkmaker, die ik naar mijn eigen mening te lang heb laten duren. Ik scoorde het punt, alleen jammer genoeg werd zijn counter tevens aangeduid als score, hoewel ik de aanval inzette. Conform de 'nieuwe karateregels' kunnen 2 scores gegeven worden. Dit werd dan ook het geval. In plaats van 1-1, werd het 2-1 en schoot ik dus niets op met mijn score. De tijd tikte weg en hoewel ik er alles aan deed om nog een punt te forceren of hem een straf aan te 'naaien', mocht het niet deren. Een teleurstellend resultaat voor mij als topsporter. Vooral toen hij ook nog in de halve finale onderuit ging waardoor ik ook geen oog meer had op herkansing en dus ook niet op een bronzen medaille.
Na gesproken te hebben met mijn trainers moet ik de conclusie trekken dat het nu even balen is, maar dat de goede lijn er zeker weer in zit. De 'oude Vinnie' komt terug boys! Geloof me...
